Wśród zawartych w niniejszej publikacji opracowań, Czytelnik natrafić
może na powtarzające się wątki dotyczące poszukiwania odpowiedzi na
pytanie: co robić, żeby kształcić w uniwersytecie mądrzej, nowocześniej,
pełniej, jaśniej, lepiej, skuteczniej, efektywniej – na miarę zmiennego
rynku pracy i wyzwań społeczeństwa wiedzy? Są one w tego typu
opracowaniach trudne do uniknięcia, a jednocześnie stanowią konieczne
nawiązania, stanowiące fragmenty pewnej całości. Zostały one w
niniejszej publikacji zachowane świadomie, jako że spełniają kluczowe
znaczenie w holistycznych rozważaniach o dydaktyce uniwersyteckiej. Jest
z nią tak, jak z naszą piłką nożną. Mamy stadiony, piłkarzy i trenerów,
ale nie mamy sukcesów. Czy nie wpadliśmy w koleiny abstrakcyjnego,
hermetycznego, żyjącego własnym życiem kształcenia i wychowania
uniwersyteckiego? Trudno na polskim gruncie doszukać się istnienia
szkoły dydaktycznego myślenia o kształceniu akademickim. Stąd
postanowienie poprawy, poza zwalczaniem zaniedbań, wymaga intensywnej i
twórczej pracy nad różnymi aspektami dydaktyki szkoły wyższej.Z
przedmowy prof. zw. dra hab. Andrzeja Radziewicza-Winnickiego
Wszystkie refleksje i uwagi, które nasuną się Czytelnikom po lekturze
nowej książki Kazimierza Denka będą bardzo ważne i skłaniać powinny – w
co głęboko wierzę – do afirmującej zadumy i głębokiego respektu dla
wieloletniej wytężonej pracy Autora. Credo sygnalizowanych pokrótce
dokonań Profesora Kazimierza Denka sprowadza się do eksponowanego
przeświadczenia, iż współczesny nauczyciel akademicki – członek
społeczności uniwersyteckiej jest nie tylko reprezentantem świata nauki,
lecz posiada także liczne i ważne zobowiązania dydaktyczne. Nasz Autor
jest więc pełnym pasji poznawczej uczonym i oddanym ludziom dydaktykiem.
Proponując Państwu lekturę niniejszej książki, wyrażam nadzieje, iż
stanowić będzie ona inspirację do przebudowy tradycyjnej ideologii i
często zaściankowego stanu zastanego w rodzimym szkolnictwie wyższym,
świadomie prowadząc ku nowoczesności, tolerancji, pluralizmowi i
demokratyzacji wiedzy, unikając przy tym fikcji, zakłamań, czy też
powielania utartych kanonów.